Gölgeler

anne 
bir dönem mağrur ve dik başlı alevlerle
yandı kitaplar 
karartma günlerinin izbe sokaklarında 
düşünceler hüküm giydi hükümsüz zamanlarda 
güvercin kanatlarına mühür de vuruldu 
oysa 
hiçbir güvercin uçmadan yapamazdı değil mi



biliriz 
kaç karanfil soldurdu darağaçları 
urganlara kaç ayıp asıldı 
kaç şafak ağladı kızıl gözyaşlarıyla 
ben hiç bu kadar korkmamıştım 
sinsice sokulan karanlıktan 
ellerini ver anne 

o zamanda yoksuldu çocukların düşleri 
ama yine de ekmek kavgası kadar onurluydu yaşamak 
yaşamak bir çınar gibi 
gölgeleyerek ayrıkotlarını 
ve ölmek 
bıçak gibi kesip bir yerinden hayatı 

biz hiçbir zaman yel değirmenlerine yenilmedik 
gül açtık kanadığımız yerden 
bir de türkülerimiz vardı 
baston gibi dayandığımız 
biz hiçbir zaman umutsuzluğa devrilmedik 
azığımızda bir tutam ışık vardı hep 
kara günler için 
inancımız vardı göğüs boşluğumuzda 
büyüttük bir bebek gibi 
susadıkça su verdik 
yeşerttik 

hadi şimdi anlat bana anne 
kim bunlar 
ben hiç bu kadar korkmamıştım 
kimliksiz gölgelerden 

Sevgi ve Saygılarımla,

Nuriye Zeybek