Şair Sustu

sustu şair 
şiirler sustu 
hor bakıyorsa kalem parmağa 
susmalıydı belki 

oysa ne çok anlatacak şey vardı çocuklara
o gözleri bahar çocuklara

güvercinler vuruluyor arka bahçende
kurşunun elinde adresi 
yılanlar sokuyorsa düşlerini
nevruz ateşine har olur mu şiirler 
bağır bağırabildiğince dipsiz kuyulara 
geceler dilsiz, duvarlar sağırsa
kim duyar seni
sus şair sus

susmalısın belki 

hançerde kurumuş kan var 
kanda ihanetin parmak izi
ağıtla karılıyorsa kınalar
ah şair ah
dikiş atar bu yaralar 

alıcı kuş gibi döner durur kara yazgı 
kaç başı götürür bumerang
uzaklarda bir ana ağlar
bir ananın gelini ağlar
kan yağar duvaklara
onca mezar nereye sığar şair
onca mezar nereye sığar

yürekler yangın yeri
hangi dağın karı söndürür bu ateşi
namlunun gölgesinde büyüyorsa çocuklar
sus şair sus
susmalısın belki 

tetikle parmak arasına sıkışmış kardeşlik 
ve yer altında sızım sızımsa kemikler 
toprak kana doymuşsa, kusuyorsa fazlasını
ay tutulmuşsa 
ve yıldızlar şakır şakır dökülürse dehşetinden
siper olamıyorsa ölüme şiirler
sus şair sus
susmalısın belki 

nasıl anlatılır gözleri bahar çocuklara 
ölümün üstünü kapatmaz bu şiirler 
sandıktan taşan kanlı gömlekler 
anaların bağrındaki taş gibi
sus şair sus


susmalısın belki... 

...ve şair sustu 
sustu şiirler
hor bakıyorsa kalem parmağa
haykırmalıydı belki

Sevgi ve Saygılarımla,

Nuriye Zeybek